Portretfotografie voor wervingsmagazine Lister

Voor de organisatie Lister maakte ik afgelopen winter portretten van hun medewerkers voor hun wervingsmagazine. Lister helpt mensen wiens leven door een psychische kwetsbaarheid of verslaving ontwricht is.

Onderstaande citaten uit: Lister Wervingsmagazine

Portretfotografie van bijzondere mensen

Via mijn werk ontmoet ik veel bijzondere mensen. Zoals Clyde (Zie foto links). Hij is slaapwacht bij een woonvoorziening van Lister in Houten voor mensen met een psychische kwetsbaarheid of verslavingsproblemen. Clyde: “In de nachten dat ik actief ben als slaapwacht, blijf ik ook wakker. Ik doe dan online cursussen om mezelf nuttig te maken. Als er in de nacht iets gebeurt, wil ik honderd procent kunnen functioneren om iemands leven te redden. Ik zou het mezelf niet vergeven als er iets gebeurt omdat ik niet goed wakker was”.

Op de rechterfoto zie je Joey. Hij werkt als woonondersteuner bij het drugshostel Wittevrouwen van Lister in Utrecht. Joey: “Verslaafd zijn is geen keuze. Niemand wil afhankelijk zijn van drugs. Het is een ziekte en ik geloof ook echt dat mensen kunnen herstellen. Elke kleine stap is al goed.”

Meer portretten medewerkers hostel Wittevrouwen

Op de linkerfoto onder deze tekst zie je Antoine. Hij stopte op zijn achttiende met alle drugs en alcohol nadat hij een aantal jaren had gebruikt. Nu werkt hij als peersupporter bij een drugshostel van Lister. Bij de bewoners van het drugshostel wordt gekeken naar hun ontwikkelingsmogelijkheden zodat de verslaving niet langer allesbepalend is. Antoine: “Ik ben trots om bij dit hostel met mijn eigen ervaring te mogen werken. Niet alleen voor het herstel van bewoners, maar ook van mezelf. Maar ik baal wel eens van alle negativiteit rondom het hostel, het stigma dat er op het hostel heerst”.

Op de rechterfoto zie je Ronald. Hij is locatiehoofd bij een drugshostel van Lister. “Idealistisch of niet, ik streef een gemeenschap na waarin iedereen als burger op zijn of haar manier mee mag doen. Hierbij vind ik dat we moeten streven naar inclusie, dit is voor mij meer dan tolerantie voor onze groep cliënten.” Aldus Ronald.

Ronald: “Een cliënt vertelde mij over zijn verleden als ingenieur in Iran, de Golfoorlog, zijn vlucht naar Europa en zijn verkregen vluchtelingenstatus. Na het krijgen van asiel had deze man veel last van trauma’s waar geen dokter, pil of therapie hem bij kon helpen. Heroïne bood wel een oplossing, waarna hij erg snel verslaafd was geraakt. Hij raakte huis en haard kwijt en is op straat beland. Het hostel bood een relatief veilige plek waar hij naast het gebruik ook weer warmte, een thuis en gezelligheid kon ervaren. Dit was het moment waarop ik besefte dat ieders leven abrupt een andere wending kan krijgen. Het is niet aan mij om hierover te oordelen. Het verhaal achter iemands presentatie vormt het grijze gebied waarin goede zorg voor iedereen wat anders inhoudt. Ik ben hiervan nog steeds onder de indruk. Ook voor mensen met een dergelijk verhaal moet in de samenleving een plek zijn.”